ท้าชีวิต ฝ่าลิขิตสวรรค์ (The Adjustment Bureau) **Spoil**

เมื่อ 10 ปีก่อน คราวตึกเวิร์ลดเทรดถล่มที่เมกา
ผมอ่านเจอว่า มีหลายคนรอดชีวิตเพราะเหตุการณ์เล็กๆน้อยๆ
บ้างก้มลงผูกเชือกรองเท้าที่หลุด ทำให้พลาดรถประจำทาง
บางคนกลับบ้านไปเอาของที่ลืมไว้ อะไรทำนองนี้

มองย้อนกลับมาในชีวิตเราเองบางครั้ง เราต้องเลือกเส้นทางเดินของชีวิต
ทางเลือกประเภท 50:50
แล้วมี "สัญญาณ" เล็กๆ เบาๆ ส่งมาถึงเรา
บางอย่าง ที่ดูเหมือนจะกำลังชี้แนะเราให้ไปทางใดทางหนึ่ง
บางอย่าง ที่ดูไร้เหตุผลสำหรับคนอื่น
บางอย่าง ที่อาจจะมีแต่เราเท่านั้นที่รู้ว่ามันจริง
และบ่อยครั้ง สิ่งแรกที่เราต้องเลือก คือ จะรับฟัง "สัญญาณ" นี้ไหม
(หรือจะเลือกดับสัญญาณ แล้วยอมตามความคิดและปัญญาของมนุษย์ด้วยกันเอง)

หลายคน มองเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติ โชค ดวง ชะตาชีวิต ฟ้าลิขิต การปกป้องจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์
หรือแม้แต่การอวยพรจากพระเจ้าก็ตามที

The Adjustment Bureau เป็นหนังที่ชวนให้คิดและเกิดคำถามว่า
ตกลงแล้ว พระประสงค์ / น้ำพระทัยของพระเจ้า คืออะไรกันแน่
น้ำพระทัยสมบูรณ์ / น้ำพระทัยตั้งต้น มีจริงหรือไม่
ดังที่ (ผู้ที่เรียกตนเองว่า) คริสเตียน หลายคนเชื่อและสอนสืบต่อกันอย่างจริงจัง

ผมเชื่อต่าง และคิดนอกคอก จากสิ่งที่ถูกสอนให้เชื่อตามๆ กันมาได้หลายปีแล้ว

ผมเชื่อว่า แผนการณ์ของพระเจ้า ไม่ใช่เรื่องของ "อะไร" "ใคร" หรือ "ที่ไหน"
แต่เป็นเรื่องของ "อย่างไร"
พูดง่ายๆ ว่า สิ่งสำคัญ คือ "ท่าที"(หรือ ทัศนคติ) ในการกระทำสิ่งต่างๆ
(คุณทำในสิ่งที่คุณเชื่ออยู่หรือเปล่า)
ในท้ายที่สุด ไม่ว่าจะซับซ้อนอย่างไรก็ตาม ก็จะจบลงอย่างง่ายๆ ว่า
"คุณจะเลือกทำในสิ่งที่คุณเชื่อเสมอ"

และไม่ว่าคุณจะเลือกใช้ชีวิตอย่างไร
โปรดถามตัวเองว่า
"ฉันเต็มใจจะรับผลจากการเลือกของฉันไหม"
(โปรดอย่าโยนความรับผิดชอบนี้ไปให้คนอื่น แม้แต่ พระเจ้า!)

และไม่ว่าคุณจะเต็มใจหรือไม่ คุณจะต้องรับผลนั้นอย่างแน่นอน
(ข่าวดีก็คือพระเจ้ามีพระคุณกับเรา ข่าวไม่สู้ดีก็คือ พระเจ้าไม่ได้ให้พระคุณตามใจเรา)

ผมเชื่อว่า ความตั้งใจของพระเจ้าไม่เคยเปลี่ยน
แต่พระองค์ปรับหนทางของพระองค์ตลอดเวลา
ขณะที่หลายคนอาจมองว่า แผนของพระเจ้านั้นคงที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
ซึ่งผมมองว่า อาจจะถูกทั้งคู่ก็ได้ ขึ้นอยู่กับเราใช้วิธีมองของใคร

จากมุมมองของมนุษย์ที่อยู่ ภายใต้ มิติของเวลา
หรือจากมุมมองของพระเจ้าที่อยู่ นอกเหนือ มิติของเวลา

ขอผมยกตัวอย่าง อาจช่วยให้เข้าใจได้ง่ายขึ้น

ลองนึกถึงเวลาที่เรานั่งรถอยู่ครับ แล้วมีรถอีกคันนึงขับมาตีคู่ด้วยความเร็วเท่ากับเรา
จากรถของเรา เราก็จะเห็นว่ารถคันนั้นวิ่งไม่เคลื่อนที่ไปไหน!
ทั้งที่ในความเป็นจริงจากสายตาของคนที่ยืนอยู่ริมถนน ทั้งเราและเขาต่างก็กำลังเคลื่อนที่ด้วยกันทั้งคู่
ที่เป็นเช่นนี้ ก็เพราะความเร็ว (เวลา) โดยเปรียบเทียบของเรากับคนริมถนนต่อรถอีกคันหนึ่งนั้น
ไม่เท่ากัน

พระเจ้าทรงเป็นทั้งเบื้องต้นและเบื้องปลาย
พระองค์ทรงหยุดนิ่งอยู่ ณ ทุกจุดของเวลาที่เลื่อนไหลของเรา
เราอาจรู้สึกว่า พระเจ้าตีคู่ไปกับเราอย่างนิ่งๆ
แต่ถ้ามองจากมุมของคนนอก พระเจ้ากับเรากำลังปรับไปเปลี่ยนมาอยู่เรื่อยๆ

หลายคนที่บอกว่าตัวเองรู้จักพระเจ้า จดจ่อที่จะดำเนินชีวิตในน้ำพระทัย "สมบูรณ์" ("Perfect" Plan)
จดจ่อเสียจน "กลัว"
กลัวผิด กลัวพลาด กลัวไม่ได้รับสิ่งดี กลัวไม่เป็นพร
กลัวจนลืมไปแล้วว่า ชีวิต คืออะไร

ผมอาจจะเข้าใจผิด แต่ผมเชื่อว่า คนที่ไม่เคยเสี่ยง ไม่เคยเจ็บ
ไม่เคยล้มเหลว ไม่เคยสิ้นหวัง ไม่เคยยอมรับความพ่ายแพ้จริงๆ
จะ "ซึ้ง" กับ "พระคุณ" น้อยกว่าคนที่ยอมรับว่าตัวเองมีจิตใจที่ฟกช้ำ

พระเจ้าไม่ได้อยากให้เรามีความกลัวในหัวใจ แม้แต่การกลัวจะทำผิด
แต่ทรงประทานหัวใจที่เต็มด้วยความรักและการบังคับตน ที่จะทำสิ่งต่างๆ ด้วยความรัก
บังคับใจตัวเองให้ทำในสิ่งที่ตนเองเชื่อมั่นว่าดีงาม เชื่อมั่นว่าถูกต้อง
แม้จะรู้สึกไม่สบายใจ แม้จะไม่อยากทำ แม้จะถูกหาว่าบ้า
หรือถูก พ่อ แม่ พี่ น้อง เพื่อน ผู้คนรอบข้างเข้าใจผิดก็ตามที
และจะว่าไป นี่ก็เป็นสิ่งหนึ่งที่พระเยซูบอกไว้แล้ว ว่า "อาจเกิดขึ้นได้" (ไม่ใช่ไปทำให้มันเกิด)
กับผู้ที่เลือกจะเดินตามทางของพระองค์
(อย่าเข้าใจผิด การเดินตามพระเยซู กับ เดินตามนโยบายของกลุ่ม/องค์กร นั้นต่างกัน)

คนที่เชื่อเรื่อง Perfect Plan มักเชื่อว่า
ชีวิตเป็นสิ่งที่ (พระพรหม) ลิขิตไว้แล้ว เปลี่ยนแปลงไม่ได้
ห้ามตั้งคำถามกับน้ำพระทัยที่สมบูรณ์ ต้องเชื่อฟังและทำตามเท่านั้น ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่
หากเราทำผิดแผน/ไม่อยากทำตามแผน
"Boss" จะส่งเจ้าหน้าที่มาสะกิด/ช่วยให้เรากลับสู่แผนใหญ่ในที่สุด
คนพวกนี้ มักพยายามใช้วิธีต่างๆ (แม้แต่การบิดเบือนเรื่องราว) เพื่อให้คนอื่นเชื่อเช่นเดียวกับตน

สมัยก่อนที่พระเยซูจะเกิด เราสามารถเห็นได้จากพระคัมภีร์ว่า
พระเจ้าทรงปรับแผนของพระองค์ "ตอบสนอง" ตามการกระทำของชนชาติของพระองค์อยู่เสมอๆ
แน่นอนว่า พระองค์ไม่พลาด ไม่ได้แก้ผ้าเอาหน้ารอดไปวันๆ
ในมุมมองของพระเจ้า พระองค์ทรงรู้อยู่แล้วว่ามนุษย์จะเลือกอย่างไร พระองค์ไม่เคยปรับแผน
แต่ในมุมมองของมนุษย์ พระองค์ทรงปรับแผนแทบจะตลอดเวลา

จนมาถึงยุคสมัยของพระเยซู พระเจ้าทรงใช้แนวทางใหม่กับเรา คือ
"ไม่ขึ้นกับการกระทำของเราอีกต่อไป"
แต่ทรงกระทำทุกอย่างให้เราอย่างสำเร็จเสร็จสิ้นครบถ้วน
แล้วให้มนุษย์ "ทุกคน" มีเสรีภาพในการเลือกที่จะเชื่อและรับไว้ได้

ช่วงหนึ่งของชีวิตเราอาจคล้ายกับฉากจบของหนังเรื่องนี้
(ซึ่งเป็นหนึ่งในฉากที่ผมชอบมาก)
หลังจากที่ทั้งคู่ฝ่าด่าน จุดทดสอบ ในชีวิตมาได้
ด้วย ความรัก ความเชื่อมั่น และความหวังใจ ที่มีต่อกันและกัน
"Boss" ก็ยอมรับกับการเลือกของเขาทั้งสองคน

อาจมีบางครั้งในชีวิต ที่อะไรๆ ก็ดูเหมือนไม่เป็นใจ
ยังเร็วไปที่จะยอมแพ้และดับ "สัญญาณ"
หากยังไม่ได้ถามตัวเองว่า

"ฉัน รัก ที่จะทำจริงๆ ใช่ไหม?"

ปล.
หลายคนที่รู้จักนักลงทุนนามว่า "วอร์เรน บัฟเฟตต์"
และอยากจะเดินตามรอยเขา
โปรดรู้ไว้ด้วยว่า เขารักการลงทุนมาก และ
เขาอ่านงบการเงิน เป็น "งานอดิเรก"!!

ระหว่างทาง

วันนี้พาแม่ไปโรงพยาบาลที่จันทบุรี
คนที่เคยไปโรงพยาบาลของรัฐ โดยเฉพาะเมื่อต้องใช้สิทธิพื้นฐานที่พลเมืองควรจะได้
คงทราบดีว่า เราต้องไปเช้าขนาดไหน เพื่อจะรอพบหมอเป็นคนแรกๆ... ประมาณ 10 โมง

ไปโรงพยาบาลครั้งนี้ ลุงกำนันช่วยขับรถไปให้

เช้าวันนี้ฝนตกหนักตั้งแต่ตี 4 และก็ยังตกมาเรื่อยๆ
จนทำให้หลายคนหลับสบายจนไม่อยากจะลุกออกจากเตียง

เราออกจากบ้านช้ากว่าที่ตั้งใจไว้

ระหว่างทาง เราพบรถยนต์คันหนึ่งขับชนต้นไม้จนหน้าพังยับยู่
ดูจากร่องรอยต้นไม้ที่หัก 2 ต้น รถน่าจะข้ามร่องกลางถนนมา
มีบางคนหยุดดูให้ความช่วยเหลือ รถคันข้างหน้าเราเลี้ยวกลับไป
กำนันมีท่าทางกังวลใจอยู่ไม่น้อย
พอๆ กับความร้อนใจที่ต้องรีบไปให้ถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุด...

กำนันเลี้ยวรถเข้าไปแจ้งให้ตำรวจทางหลวงทราบ
ก่อนเราจะมุ่งหน้าต่อไปยังจุดหมายปลายทางของเรา

ผมสังเกตุดูการขับรถของลุงกำนันตลอดทาง สิ่งหนึ่งที่ผมเห็นก็คือ
การบีบแตร เปิดสัญญาณไฟ และมองนู่นมองนี่ ตลอดเวลา...

ในโลกสังคมเสมือน Social Network แต่ละคนอาศัยอยู่ในนี้ด้วยจุดประสงค์ต่างๆ กัน
และบ่อยครั้งที่ผมได้ยินคนพูดว่า แค่เห็นผ่านๆ ไม่ใช่เรื่องของเรา ธุระไม่ใช่ ไม่ยุ่งดีกว่า
หนักๆเข้า บางคนถึงขนาด ซ่อนรายชื่อติดต่อ
ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่า แล้วทำไมไม่เลิกเป็นเพื่อนให้รู้ๆ กันไปเลย

ในโลกสังคมแท้จริง เราสามารถจริงใจและหลอกลวงได้มากกว่าในโลกเสมือนมากนัก
จะต่างกันก็ตรงที่ว่า ในโลกจริง มนุษย์มีความรู้สึก ที่ไม่อาจปิดบัง หรือ ซ่อนเร้นได้

เราไม่อาจมองผ่านๆ ทักทายผ่านๆ ไม่ได้ใส่ใจใยดีคนอื่นๆ (ที่เราไม่สนใจ) ทำเสมือนคนตรงหน้าเราไม่มีตัวตน
โดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัว
มนุษย์เรามีความสามารถในการรับรู้อารมณ์และความรู้สึก

ผมเห็นด้วยว่า คนเราทุกคน ควรมีจุดหมายปลายทางในชีวิต
แต่สิ่งที่จะเติมเต็มให้เรามีชีวิตจริงๆ คือ ผู้คนรอบข้างเรา คนที่เราพบเจอระหว่างทางสู่จุดหมายนั้นๆ
ทั้งคนที่เราสบายใจจะติดต่อ และสบายใจที่จะไม่ติดต่อ

เราไม่ได้รู้จักตัวตนของคนอื่นๆ (และตัวเราเองด้วย ถ้าเรายอมรับได้)จาก
"ปริมาณ" หรือ "ประเภท" ของถ้วยรางวัลของเขา
แต่เรารู้จักตัวตนของคน จาก "วิธีการ" ที่เขาได้รับถ้วยรางวัลมา