ความสุขของเด็กๆ

เมื่อเช้าขับรถส่งคุณอาไปสอนหนังสือที่โรงเรียน
ผมเห็นเด็ก ๔ ฅนกำลังเล่นกันอยู่
ทั้งหมดยืนอยู่บนคันดิน
ข้างหน้าพวกเขาคือร่องระบายน้ำ
ก็ไม่กว้างมาก
เด็กฅนนึงกระโดด เด็กอีกฅนกระโดดตาม อีกฅนกระโดดด้วย...
ทั้ง ๓ ฅนกระโดดข้ามมาได้หมด หัวเราะคิดคักดีใจกันใหญ่
คุณคงนึกภาพออก ร่องระบายน้ำนั้นไม่ได้กว้างอะไรเลย
แต่
เจ้าหนูที่ตัวเล็กกว่าเพื่อนอิดออด แล้วก็ยืนหน้าม่อย
.
.
.

เด็ก ๓ ฅนที่กระโดดข้ามมาแล้ว ก็กระโดดข้ามกลับไปหาเจ้าตัวเล็ก
ไม่มีใครพูดอะไร (จริงๆ คือผมไม่ได้ยิน ผมนั่งมองจากในรถ)
ฅนนึงจับมือขวา อีกฅนจับมือซ้าย ฅนที่เหลือจับมือเพื่อน
ผมเห็นเด็กๆ แกว่งมือเป็นจังหวะ
๑... ๒... ๓... (ผมนับเองในใจ ตามจังหวะของน้องๆ)
แล้วเด็กทั้ง ๔ ฅนก็กระโดดข้ามร่องระบายน้ำมาด้วยกัน
คงดีใจกันมาก
เพราะเสียงของพวกเขาดังเข้ามาถึงในรถ
ทั้ง ๔ ฅนกลับไปจับมือกันกระโดดอีกครั้ง
หัวเราะสนุกสนานมีความสุขร่วมกันอีกครั้ง

ก่อนที่ผมจะขับรถเคลื่อนจากมา ผมเห็นเพียงว่า
เด็กทั้ง ๔ ฅน ปีนกลับไปที่เดิมอีกครั้ง
และเริ่มต้นกระโดด... ทีละฅน