ไปช้าๆ... ไวที่สุด

เมื่อวานนี้ เกิดอุบัติเหตุอีกแล้ว
เอารถน้องอีฟ ไปเอาของแถวราม แล้วก็ต้องรีบบึ่งไปบางนาต่อ
ขณะลงจากสะพานข้ามคลอง พอหลุดโค้งมา รถคันหน้าเราก็เร่ง เราก็เร่งตาม แล้วเขาก็เบรกกกกกก !!

เราก็เบรก เหมือนจะเบรกทัน เข้าใจว่ารถคงใส่ของมาหนัก มันก็เลยมีแรงโถมไปข้างหน้า กระจังหน้าแตก โลโก้หลุดไปเลย
เขาก็ดี รีบออกมาขอโทษยกใหญ่ เขาก็บอกว่า มีมอไซค์ตัดหน้าเขา เขาจึงต้องรีบเบรกอย่างกระทันหัน

สักพักใหญ่ๆ ประกันมาถึง เรากลายเป็นฝ่ายผิดซะงั้น เพิ่งจะรู้ว่า ถ้ามาเลนเดียว รถขับตามหลัง ชนเขา อย่างไรก็ผิด T_T

กลับมา ก็ขับไปให้เพื่อนที่อู่ดูตีราคาค่าซ่อม เฮ้อ... เเหนื่อยสุดๆ แต่ก็ยังเห็นพระพรของพระเจ้านะ เพราะถ้าชนสูงกว่านี้อีกไม่กี่มิล ก็จะโดนฝากระโปรงหน้าด้วย นั่นหมายถึง อย่างน้อยอีกไม่ต่ำกว่า 3,000 บาท

เคลียร์เรื่องรถเสร็จ ก็มานั่งตอกไม้ ทำชั้นวางของ กว่าจะเสร็จก็เกือบเที่ยงคืน เตรียมใจไว้ตั้งแต่รถชนแล้วว่า คงได้ทำคนเดียวแหงๆ จริงๆ ตั้งแต่รู้ว่าต้องไปเอาของแทรกเข้ามา ก็พอประเมินได้ว่าเวลาทำชั้นคงเลื่อน คนที่นัดไว้ก็อาจไม่ว่าง... จริงตามนั้น

นั่งทำไป นึกถึงเรื่องที่เจอ และเรื่องที่กำลังคิดอยู่ในใจ ก็เข้าใจแนวคิดเรื่อง เวลาของพระเจ้ามากขึ้น
มนุษย์อย่างเราๆท่านๆ มีเหตุมีผลคิดอะไรเยอะแยะ ทำนู่นนี่นั่นมากมาย เราก็เลยต้องเร่งรีบทำให้ไว เพื่อจะทำให้ได้เยอะ

แต่

หลายเรื่อง หลายครั้ง การค่อยเป็นค่อยไป การไปอย่างมีเสถียรภาพ กลับเป็นการใช้เวลาที่น้อยที่สุด
การที่เรารีบเร่งทำทุกเรื่องอย่างรวดเร็ว ไม่ได้แปลว่า ภาพรวมการใช้เวลาจะน้อยที่สุด

... ต้นไม้ การเร่งให้มันมีผลไวๆ อาจจะทำได้ แต่จะคาดหวังว่า ผลนั้นจะหอมหวานอร่อย คงจะยาก

นึกถึงที่พ่อเคยสอนไว้... "ช้าเสียการ นานเสียกิจ" ต้องใช้คู่กับ "ช้าๆได้พร้าสองเล่มงาน"

(สำหรับบางเรื่อง)ไปช้าๆน่ะ... ไวที่สุด