นิทานก่อนนอน...

กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว...ตั้งแต่สมัยเด็กๆ

ผมคิดว่า ความสุขที่สุดของชีวิต คือ การได้อยู่กับคนที่เรารัก อยู่กันด้วยความรักความเข้าใจ ผมคิดว่า ความเข้าใจจะช่วยเสริมความรักซึ่งเป็นรากฐานของครอบครัวให้แข็งแรงขึ้น ผมคิดว่า ยิ่งเรารู้จักกันมากเท่าไหร่ เราคงจะยิ่งเข้าอกเข้าใจกันมากขึ้น และโดยความรักนี่แหล่ะ อะไรๆในโลกนี้เราก็ช่วยกันทำให้สำเร็จได้

ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือเปล่า แต่ผมก็เชื่ออย่างนั้น และตั้งใจเสมอที่จะไม่ปิดบังเรื่องใดๆกับคนที่ผมรัก

แล้ววันที่ผมรู้ตัวว่าผมรักผู้หญิงคนหนึ่งอย่างจริงจัง ทุกอย่างในความเป็นเธอ ณ เวลานั้น เหมือนกับเสื้อที่ตัดมาพอดีตัว ผมดีใจมาก แต่ก็น่าแปลกใจ ที่เสื้อตัวนั้น เหมือนจะมีเหตุให้หลุด ให้พลาดจากมือซะทุกที แต่ผมก็ยังเชื่อในความรักนะ จนวันหนึ่ง ที่เกิดคำถามกับใจขึ้นมาว่า "ขอได้ไหมเสื้อตัวนี้" ดูเหมือนจะมีเหตุผลเป็นร้อยที่ผมจะใช้เพื่อถือครองเสื้อตัวนี้เอาไว้ แต่กับเหตุผลเดียวที่มีน้ำหนักมากกว่าเหตุผลนับร้อยเหล่านั้น ก็คือ คนที่ขอเสื้อนั้นเป็นคนที่ผมรักมากกว่าใครๆทั้งหมด

ผมเสียดายและทำใจได้ยากมาก ผมคิดในใจว่า ผมต้องใช้เวลานานมากเพียงไร กว่าจะเจอเสื้อที่ผมชอบ เสื้อที่ผมซื้อหามาใส่ได้ สีสรรสดใสทันสมัย แต่มีลวดลายที่เนื้อผ้าซึ่งต้องใช้ความรู้เก่าแก่ ฝีมือที่ประณีต และเวลาถักทออย่างยาวนาน ลวดลายเอกลักษณ์ในเนื้อผ้า ที่ไม่ใช่ว่าผ้าผืนไหนๆจะมีได้ จะมีผืนผ้าแบบนั้นอีกหรือ จะมีเสื้อแบบนั้นอีกหรือ ผมยอมรับตามตรงว่า ผมทำใจไปแล้วว่า ไม่เป็นไร เดินถอดเสื้อมาตั้งนาน อีกแค่ครึ่งชีวิตเอง ทนได้

แต่วันหนึ่งที่ผ่านตาไปเห็นเสื้อมอมๆตัวหนึ่ง เจ้าของร้านบอกว่า เป็นเสื้อที่ดี ใครๆเห็นก็ชอบมาหยิบมาจับมาลอง มันก็เลยดูมอมๆ แต่สภาพดีเยี่ยม แรกๆก็แค่สนใจที่เสื้อตัวนี้เตะตา ไม่คิดอะไรมาก ออกจะรำคาญกับสรรพคุณของเสื้อตัวนี้ด้วยซ้ำ ที่ไม่มี "สาระ" ของเสื้อเอาเสียเลย ผมสนใจเสื้อที่ใส่สบายมากกว่าเสื้อที่ดูดี แต่ยิ่งจับ ยิ่งเห็น ยิ่งรู้จัก ยิ่งได้ลองสวม กลับยิ่งทำให้ใจของผมเต้นแรง...

มีหลายๆอย่างที่เสื้อตัวนี้ซ่อนไว้มากกว่าที่เจ้าของร้านโม้ รวมทั้งลวดลายในเนื้อผ้าแบบที่ผมชอบแต่เจ้าของร้านกลับไม่รู้ นึกว่าเป็นตำหนิของเสื้อ อีกทั้งความหม่นของสีผ้าที่เกิดจากฝุ่นและความละเลยของเจ้าของร้านในการดูแล

ผมเริ่มมีความคิดที่อยากจะซื้อเสื้อตัวนี้ ซึ่งไม่ได้เกิดจากการมองหาเสื้อตัวใหม่เพื่อแทนเสื้อตัวเก่า ผมรู้ว่าเสื้อทุกตัวไม่เหมือนกัน และต่างมีคุณค่าในตัวเองที่แตกต่างกัน แต่เพราะผมเริ่มเห็นหลายอย่างที่เสื้อตัวนี้มี เป็นเสื้อที่เหมือนกับแบบเสื้อที่อยู่ในหัวใจของผม

ผมยังไม่รู้เหมือนกันว่าสุดท้ายผมจะมีเสื้อตัวนี้ไว้ใส่หรือเปล่า ราคาที่สูงคงเป็นการปฏิเสธผมอยู่เป็นนัยๆ แต่อย่างน้อย วันนี้ผมก็ดีใจนะ ผมดีใจที่เมื่อได้ช่วยปัดฝุ่นออก ผมว่าเสื้อตัวนี้ดูสวยขึ้นนะ ซึ่งนั่นคงยิ่งดึงดูดใจคนอื่น และปิดโอกาสของผมมากขึ้น แต่ถึงอย่างไร ผมก็ดีใจนะ เพราะเสื้อตัวนี้ทำให้ผมรู้ว่า คนที่ผมรักที่ผมเคยให้เสื้อเขาไปนั้น เขาใส่ใจความรู้สึกของผม และทำให้ผมมั่นใจมากขึ้นจริงๆว่า ทุกอย่างเป็นไปได้ ลายเสื้อในเนื้อผ้าที่แสนวิเศษนั่น...

แม้ท้ายที่สุด หากว่า ความหวังใจมิได้ทำให้เกิดความเสียใจเพราะผิดหวัง จะไม่เป็นจริง ผมก็ไม่เสียใจนะ เพราะวันนี้ ผมยิ้มได้แล้ว ไม่เพียงเพราะได้สัมผัสความรักของคนที่ผมรักผ่านเสื้อตัวนี้ ซึ่งเป็นเหมือนของขวัญสุดพิเศษเท่านั้น แต่อย่างน้อย วันนี้ ผมก็ยังได้รับโอกาสพิเศษในการดูแลเสื้อตัวนี้ ให้สวยสะอาดงามมากขึ้นอีกด้วย...

แผนการและความคิดเป็นของมนุษย์ แต่คำตอบของลิ้นมาจากพระเจ้าจริงๆ ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริงๆ...

นอนหลับฝันดีนะครับ

ปล. เคยเป็นไหม ฝนตกแล้วทำให้นึกถึงใครบางคน คนที่เราคิดถึงเขา อยากคุยกับเขา อยากทำอะไรซักอย่างเพื่อหนุนใจเขา แต่เราก็คิดไม่ออกจริงๆว่าจะทำอะไร บางที... คำพูดธรรมดาๆด้วยความรัก อาจจะพอเพียงแล้วมั้ง