วันนี้ นั่งเก็บของเตรียมย้ายที่พักอีกครั้ง... (เศร้าจัง) ^^
ไปเจอไดอารี่ที่เคยเขียนไว้เมื่อปี 2007
เปิดไปอ่านหน้าแรกแล้วชวนให้นึกถึง เพลง บ้านของเรา
เหมือนเป็นบันทึกคำพยากรณ์ ที่เพิ่งจะสำเร็จเป็นจริงเมื่อไม่นานมานี้
ก็เลยคัดลอกไว้เป็นอนุสรณ์ให้ตัวเองได้จดจำ
ก่อนที่ต้นฉบับจะถูกเผาทิ้งในอีกไม่ช้านี้...
----------------------------------------------
สวัสดีปีใหม่ 2007
a little story เรื่องราวเล็กๆ เริ่มขึ้นที่ตรงไหนกัน
"บ้าน" คนคงมักนึกถึงอาคารซักหลังหนึ่ง มีผนัง มีหลังคา มีเนื้อที่
หลายคนคงนึกอย่างนั้น
แต่ถ้ามีแค่นั้น มันคงไม่ใช้มั้ง
"ความเป็นบ้าน" สำหรับผม ก็คือ ครอบครัว
ผมเคยคิดว่า ผมเจอที่ของผมแล้ว ที่ๆผมจะสร้างบ้าน ปลูกรักและความสัมพันธ์
ที่ๆผมจะลงหลักปักฐาน ไม่ว่าจะเจอลมแรง พายุโหมเพียงใด
ผมตั้งใจที่จะประคับประคองให้บ้านของเราฝ่าฟันไปได้
แต่วันนึง ผมก็พบว่า ทั้งหมดมันเป็นเรื่องเพ้อเจ้อของผมคนเดียว
บ้านหลังนั้น หายวับไปในพริบตา
ดูๆแล้วก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แต่สำหรับผม ผมเหมือนเป็นคนหลงทางยังงัยก็ไม่รู้
ผมไม่รู้ว่าจะไปไหน ไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหน ไม่รู้จะก้าวต่อไปอย่างไร
มีแต่ความกลัวและความเจ็บปวด
เหงาและเศร้า
ผมอยากกลับบ้าน แต่เหมือนไม่มีบ้านให้กลับ
อยากจะมีซักมุมหนึ่งของเมืองใหญ่ ให้ผมได้แอบตัวลงขดนอนบ้าง
อยากจะมีใครซักคนที่มองเห็นผมบ้าง
คนที่รักและแคร์กันจริง
พระเจ้าครับ ผมอยากมีบ้านให้กลับ
อยากมีที่ให้พัก อยากมีคนให้รัก
พระเจ้าถ้าไม่ลำบากพระองค์เกินไป ช่วยหันใจของผมให้รักเขาด้วยนะครับ
ผมรักไม่ไหวแล้ว
หัวใจผมมันล้าเต็มทีแล้วพระองค์ ช่วยรักผมด้วยนะครับ
เผื่อว่าซักวัน ผมอาจรักใครซักคนได้อีก
เผื่อสักวัน ผมจะกลับถึงบ้านของผมซักที
Jan.10,07
No comments:
Post a Comment