i knew you...

I knew you…
หลังจากที่หัวใจรู้สึกเหี่ยวห่อมา 2-3 คืน รู้สึกถึงแรงกดดันและการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วรอบตัว เหมือนครั้งหนึ่งที่เคยรู้สึก เหมือนตัวเองต้องเดินผ่านพายุ ในขณะที่รอบตัวแปรปรวนก็ยิ่งต้องนิ่ง และความท้าทายนั้น คือ ต้องนิ่งโดยเคลื่อนที่ไปข้างหน้า

จำได้ว่า 2 คืนที่ผ่านมา นอนคุดคู้ อธิษฐานแล้วก็หลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน... นึกถึงเพลง Adam ขึ้นมาซะงั้น ...ในยามอ่อนแอต้องการสักคน เป็นใครหนึ่งคนที่ได้ถูกฟ้ากำหนดมา...

เช้านี้ ไปนมัสการก่อนที่วันนี้จะต้องมีภารกิจไม่น้อยที่จะต้องทำให้เสร็จ คำเผยพระวจนะจากพระเจ้าช่วยฟื้นฟูใจอย่างมาก ไม่น่าเชื่อว่าคำเพียงสั้นๆ จะได้ใจมากขนาดนี้... “เรารู้จักเจ้า”

ความหมายของคำนี้ลึกซึ้งจริงๆ นึกถึงตอนที่ อิสอัค เข้าหานางเรเบคา พระคัมภีร์ก็ใช้คำว่า knew

การรู้จักกันจริงๆนี่ ดีจริงๆนะ อย่างน้อยก็ทำให้เรามีความมั่นคงในจิตใจขึ้นอย่างมาก

เพราะพระเจ้ารู้จักเรา ด้วยความรักของพระองค์ สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น จึงเป็นความพอดีในชีวิต ไม่หนักเกิน ไม่สบายเกิน ขอบคุณสำหรับคำเชิญชวนนะครับ ผมลืมไปเลยว่า แอก ของพระองค์ก็พอเหมาะ และภาระของพระองค์ก็เบา

เฮ่อ... มัวแต่สาละวนจะทำนู่นนี่นั่นให้พระเจ้า จนกลายเป็นภาระ(ใจ)หนักๆ ลืมไปจริงๆว่า พระองค์รู้จักเรา และสิ่งที่พระองค์ปรารถนาจากชีวิตเรามากกว่าการปรนนิบัติรับใช้พระองค์ คือ สัมพันธภาพที่แนบสนิท การรู้จักกัน

วันหนึ่ง เราคงพูดได้บ้างว่า I knew you, my Lord.