alone in the night

เมื่อกี้ไปแบกโต๊ะขาว เตรียมไว้ สำหรับอาหารกลางวันพรุ่งนี้
แสงสลัวๆ ทำนู่นนี่นั่นอยู่คนเดียว เป็นภาพที่เห็นอยู่จนชินตากับชีวิตตัวเอง

ไม่ใช่ว่าอยากทำคนเดียว แต่คนจะทำงานด้วยกัน ความคิดและจิตใจไม่เท่ากัน มันก็ทำงานลำบาก

ให้นึกถึงเรื่องการสร้างคนขึ้นมา เราสร้างให้เขาทำเป็นอย่างที่เราเคยทำน่ะ ไม่ยากนะ
แต่สร้างให้เขามีวิธีคิด มีหัวใจ มีความมุ่งมั่น อย่างเรา โดยคงความเป็นตัวเขา แล้วสามารถสร้างสรรค์วิธีการใหม่ๆที่เหมาะกับตัวเขาขึ้นมา เพื่อให้บรรลุเป้าประสงค์ได้ในที่สุด อันนี้ไม่ง่ายเลยแฮะ ก็ต้องเรียนรู้กันต่อไป

จริงอย่างที่ อ.แม็กซ์เวลล์ สอนไว้ "เราสามารถสอนคนได้จากสิ่งที่เรารู้ แต่เราสร้างคนได้จากสิ่งที่เราเป็นเท่านั้น"

วันนี้ แม่โทรมาหา ร้องไห้ บอกว่า คิดถึง ก็เข้าใจแม่นะ แต่ที่เป็นห่วงกว่าคือ พ่อ
พ่อที่อยู่กับแม่คนที่เข้มแข็งมาตลอด คนที่พ่อวางใจว่าสามารถจัดการเรื่องนู่นนี่นั่นให้เสร็จได้อย่างไม่ต้องห่วง วันนี้ แม่ไม่เหมือนเดิม อาจเพราะผลจากการผ่าตัด และยาที่กินด้วยละมั้ง แต่พ่อ ต้อง เหนื่อย มากขึ้น ทั้ง ร่างกายและจิตใจนี่น่ะสิ

นึกถึงหนังเรื่อง chocolate เด็กพิเศษ อัจฉริยะด้านการต่อสู้ ชีวิตจริง คงไม่มีใครอยากเป็นคนพิเศษแบบนี้ (ถ้าเลือกได้ พวกเราก็อยากเป็นอย่างคนธรรมดา -- ที่ใช้คำว่า พวกเรา เพราะผมเองก็จัดเป็นเด็กพิเศษ อาจจะไม่แรงเท่า ออร์ธิสติกส์
เขาเรียกว่า เด็ก แอสเพอร์เกอร์* อยากรู้ว่าคืออะไร ลองหาใน กูเกิลดูละกัน--)
จะบอกแค่ว่า ไม่ว่าอย่างไร พิเศษขนาดไหน ในโลกที่ไม่สมบูรณ์แบบนี้ ความรักก็ยังคงเป็น สิ่งที่ใหญ่ที่สุด เป็นเรื่องธรรมดาที่พิเศษสุด สำหรับผู้ที่ได้พบกับมัน

ความรัก สมบูรณ์ในตัวมันเอง มันจึงสามารถทำให้ทุกสิ่งที่เกี่ยวข้องครบถ้วนสวยงามไปด้วย

อยากจะรักพ่อกับแม่มากกว่านี้ อยากจะบอกว่า รัก ในวันที่ท่านยังสามารถได้ยินเราพูดได้
อยากจะรักพระเจ้ามากกว่านี้ อยากจะทำให้ได้ในทุกเรื่องที่รู้ว่าพระเจ้าพอใจ
อยากจะรักตัวเองมากขึ้น อยากให้เกียรติตัวเองมากกว่านี้
อยากจะรักคนอื่นมากกว่านี้ เป็นเพื่อนกับเขา เหมือนกับที่รักตัวเอง

อยากจะบอกว่า รัก... แต่ผมจะไม่กระพือความรักขึ้นหรอกนะ จนกว่าความรักจะจุใจแล้ว

วันนึง คงได้เขียนเรื่อง together in the night, together in the light.

ไข้เริ่มลดละ นอนดีกว่า ไนท์ครับ

ตัวอย่าง บทความ เรื่องแอสเพอร์เกอร์
www.elib-online.com/doctors46/child_asperger001.html