เวลาที่นับได้

เคยมีอยู่ช่วงหนึ่งของชีวิต ที่จดบันทึกการใช้เงินและเวลาอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง จดจนเกิดคำถามกับตัวเองว่าเราเว่อร์ไปหรือป่าว แต่หลับหูหลับตาจดอยู่หลายเดือน ผลลัพธ์ที่ได้ คือการได้เห็นรูปแบบการใช้จ่าย และการใช้เวลาของตัวเอง จึงสามารถหาแนวทางแก้ไข และวางแผนรับมือล่วงหน้าได้อย่างดี วิกฤตในชีวิตครั้งนั้น สร้างโอกาสที่ดีให้กับชีวิต

ตอนนี้ที่ออฟฟิซ เริ่มมีการให้พนักงานวางแผนและบันทึกการทำงาน...

เช้าวันนี้ รู้สึกไม่ค่อยดีนิดหน่อย เนื่องจากมีการยกเลิกนัดแล้วก็ไม่ได้แจ้งให้ผมทราบ นัดตอนบ่ายก็ยกเลิกโดยไม่แจ้งอีก ยังดีที่ฉุกคิดขึ้นได้ จึงโทรไปเช็คเอง แต่ที่ผมไม่พอใจ คือ เมื่อมีการยกเลิกนัด ทำไมถึงไม่มีการแจ้งผู้ที่เกี่ยวข้อง

ไม่อยากคิดต่อเอาเอง หรือเพราะเราไม่ได้เกี่ยวข้อง(เราคิดไปเองว่าเราเกี่ยว), หรือเพราะลืม(เราไม่สำคัญ), หรือเพราะยกเลิกกระทันหัน ฯลฯ ... คิดมาแบบไหน ก็แง่ลบทั้งนั้น

รู้สึกถูกบั่นทอนกำลังใจในการทำงานเหมือนกัน (ก็เลยแว้บไปหลับแก้เซ็ง 1 งีบ) เฮ้อ...แค่นี้ก็รู้สึกผิดจะแย่อยู่แล้ว ทำงานเหมือนไม่ได้ทำงาน หวังว่าหลังจากเดือนนี้ไป คงเข้าที่เข้าทางมากขึ้น

เมื่อกี้มานั่งเขียนบันทึกการทำงาน ก็ไม่รู้จะเขียนอะไร เห็นคนอื่นเขาเขียนกันเยอะเเยะ จับต้องได้ จะว่าไม่ได้ทำงานก็ไม่ใช่ แต่ถามว่าทำอะไรก็ไม่รู้ นั่งนึกย้อนไป เออ... เดือนกว่าแล้วที่ทำงานที่นี่ อารมณ์นี้เลย ทำอะไรมั่ง ก็ตอบไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ แต่ก็รู้สึกว่างานเยอะไปหมดเลย รู้สึกเหมือนไม่เคยมีเวลาพอสักที...

คนอย่างผมนี่ ยิ่งขยับตัวมาก ยิ่งช้า, ยิ่งขยับตัวน้อย ยิ่งเร็ว
ยิ่งเรื่องใหญ่ ก็ต้องยิ่งนิ่งคิด เวลาทำก็จะเหยีบมิดได้อย่างมั่นใจ

ทำอย่างไรดีหนอ ถึงจะขยับตัวน้อยลงได้

สงสัย คงต้องเริ่มจัดระเบียบชีวิตกันใหม่เสียแล้ว