มิตรภาพ...

วันอาทิตย์หน้าที่โบสถ์จะจัดงานวันเพื่อน

ผมต้องรับผิดชอบทำโปรแกรมวันเพื่อนด้วย... คนไม่ค่อยจะมีเพื่อน จะคิดโปรแกรมออกได้ยังงัย
ตั้งแต่ไหนแต่ไรมา ก็อยู่คนเดียวมาตลอด ไม่รู้เป็นเพราะที่บ้านสอนให้ไม่ไว้ใจใครหรือเปล่า ก็เลยกลายเป็นคนที่เห็นคุณค่าของมิตรภาพมากๆไปอย่างไม่รู้ตัว

กลายเป็นคนที่ยอมแลกอะไรต่อมิอะไรเพียงเพื่อจะได้เพื่อนซักคน ทั้งที่ในใจก็รู้ว่า เขาคบกับเราเพียงเพราะ บางสิ่ง ที่เรามีให้เขา เพื่อจะดึงเขาไว้กับเรา นานๆเข้า ก็ไม่มีจุดยืน ไม่เป็นตัวเอง ยอมเปลี่ยนตัวเองไป เพียงเพื่อรักษา ความรู้สึกว่าเป็นเพื่อนกันเอาไว้

ยิ่งพอโดนทิ้ง ความรู้สึกถูกหักหลัง ก็ยิ่งกลายเป็นกำแพงที่ถูกซ่อนไว้ในใจมากขึ้นเรื่อยๆ

เพิ่งจะไม่กี่ปีมานี้เอง ที่รู้สึกถึงความไม่หวังประโยชน์จากคนที่เขาเรียกตัวเองว่า เพื่อนของผม

นุ ขิง เอ็กซ์ คริสเตียนกลุ่มนี้ ที่เริ่มทำให้ผมเปิดใจเป็นเพื่อนกับคนอื่น ถึงได้เริ่มเรียนรู้ว่าการเป็นเพื่อนกัน ไม่ยุ่งยากอย่างนั้น

แต่หลังๆเมื่อพวกเราเติบโตขึ้น แยกย้ายกันไปทำภารกิจ แม้ความเป็นเพื่อนไม่ได้จางไป แต่โอกาสที่เราจะได้ทำอะไรต่อมิอะไรด้วยกันเหมือนก่อน คงไม่เหมือนเดิม

โลกแห่งความเป็นจริง ก็ยังมีคนที่นึกถึงเราเมื่อเขาเดือดร้อน และรำคาญใจเมื่อเราโทรไปหาอยู่เยอะแยะ
โลกแห่งความเป็นจริง ก็ยังมีคนที่อยากจะเป็นมากกว่าเพื่อนกับเรา แต่เราอยากจะแค่รู้จักกับเขา
และก็ยังมีอีกหลายคนที่เราเองก็อยากเป็นเพื่อนกับเขา แต่เขาก็เพื่อนเยอะแยะเหลือเกิน

ไม่รู้สินะ ห่างๆกันก็คิดถึง แต่พอเจอหน้ากันก็ไม่รู้จะคุยอะไร ยิ่งอยู่ไกลกัน อัตราการเติบโตของชีวิตแต่ละคนก็ยิ่งต่างกัน พอมาเจอกันอาจเริ่มคุยกันไม่รู้เรื่องก็ได้
บางทีอยู่ใกล้กันเกิน อาจเผลอลืมปล่อยให้ความเป็นเพื่อนจืดจางไปก็มี

ช่างเถอะ อย่าไปใส่ใจเลย วันนี้...อาทิตย์นี้ อาจเพราะมีประเด็นเรื่องมิตรภาพและความเป็นเพื่อนเข้ามาในชีวิตหลายเรื่องล่ะมั้ง หลากความรู้สึกจนทำให้คิดถึงเพื่อนสนิทที่ห่างๆกันไป

อย่างไรซะ มิตรภาพก็เป็นเรื่องของความสัมพันธ์ทั้งสองฝ่าย เป็นเพื่อนกันน่ะดีอยู่แล้ว คิดอย่างนี้ซะก็จะได้สบายใจ