ตั้งแต่ช่วงสัปดาห์ก่อน มีเรื่องให้เจ็บปวดนิดหน่อย... กล้ามเนื้อ(หัวใจ)อักเสบ เหอ เหอ เหอ จริงๆแล้วกล้ามเนื้อหลังอ่ะนะ จริงยิ่งกว่าก็คือเจ็บไม่หน่อยหรอก แต่เพราะเห็นความเป็นไปได้ที่จะเกิดขึ้น ก็เลยเตรียมใจไว้ได้พอสมควร
ได้ลองมานั่งคิดๆว่า เอ เรานี่มันแย่ขนาดไหนหนอ ถึงต้องเจ็บอีกแล้ว คิดไปคิดมา ก็บรรลุขึ้นมาได้ว่า ก็สมควรแล้ว ที่ต้องเจ็บอย่างนี้
เพราะเมื่อก่อนเราเองก็ทำให้คนเขาเจ็บไม่น้อย ที่สำคัญหลายคนเสียด้วย เพราะไอ้การกลัวที่จะมีความสัมพันธ์กับคนอื่นลึกซึ้ง กลัวไปว่าเขาจะรับไม่ได้กับความเลวของเรา มองว่าตัวเองมันแย่เสียนี่กระไร ความคิดพวกนี้บั่นทอนความสุขในการมีชีวิต และสร้างกำแพงขึ้นมาปกป้องตัวเองชั้นแล้วชั้นเล่า จนแม้แต่การบอกปัดความรักความปรารถนาดีของคนอื่นที่มีต่อเรา ซึ่งเกิดจากการล่อหลอกให้เขาหยิบยื่นให้ของเรานั่นเอง
พระเจ้าไม่เคยเป็นหนี้ใคร พระองค์ยุติธรรม พระองค์ทรงนับบาปทั้งปวงของเราไว้ แล้วเมื่อถึงเวลาขันแห่งพระพิโรธนั้จะเทลงมาในเวลาที่สมควรแน่ ถึงตอนนั้นก็คงจะตัวใครตัวมันละครับ
...
ถึงจะรู้อย่างนี้ แต่บาปที่ทำไว้กาลก่อน ยังมีผลสืบเนื่องมาถึงวันนี้อยู่บ้าง จริงๆคงไม่ยากถ้าเราจะมั่นใจในความรักของพี่น้องอีกซักหน่อย แล้วก็สารภาพกับเขา ก็คงจะตัดตอนได้ แต่เพราะความกลัวนี่แหล่ะ จึงเกิดบาปซ้อนบาปไปเรื่อย ไม่รู้จักจบจักสิ้นเสียที เฮ่อ...จะต้องกลับใจกันไปเรื่อยๆ และก็คงไม่รอดพ้นพระอาชญาเสียกระมัง พระเจ้าขอทรงช่วยให้ความรักของพระองค์ในชีวิตผมถาโถมชนะความกลัวเสียทีเถิด
No comments:
Post a Comment