looKING ( part 1 )

เมื่อวานนี้ ที่โบสถ์มีหนังสั้นเนื่องในวันพ่อ น้ำตาปริ่มๆอีกแล้วชั้น เฮ่อ ทำมายเป็นคนอ่อนไหวอย่างนี้ฟะ แต่ชีวิตมันก็มีเรื่องราวของมันแหล่ะนะ ค่อยๆฟัง ค่อยๆอ่านไปละกันนะ


ประมาณ 7 วันก่อนวันอาทิตย์...

ผมโทรไปหาน้องคนนึง มีอยู่ช่วง(นานๆ)หนึ่งเราคุยกันบ่อย สนิทกันมาก แต่พักหลังๆเราไม่ค่อยได้คุยกัน นานนะครั้งล่าสุดที่โทรไปคุย จำไม่ได้ว่าเมื่อไหร่
"เรารู้สึกว่าพักหลังๆไม่ค่อยเห็นพี่เลย" "พี่หลบหน้าเราอยู่มั้ง"(เราเดินเกือบชนกันตั้งหลายครั้ง ไม่เห็นพี่จริงๆเหรอ...คิดอยู่ในใจ) "เราสายตาสั้นด้วยแหล่ะ" (ก็เลยเห็นแต่คนที่เดินตามอยู่ใกล้ๆล่ะสิ...แค่คิดอีกเหมือนกัน) "อืม พี่ก็วุ่นๆด้วยแหล่ะ เลยอาจจะไม่ค่อยเจอกัน" (... ในใจน่ะคิดไปไหนต่อไหนแล้ว...)
...น่าแปลกดี คนเดียวกับที่บอกเราว่ามองไม่เห็นเราในวันนี้ เคยมองเห็นเรากลางคอนเสิร์ตมืดๆที่จัดในสนามกีฬาวันรับน้องใหม่ เคยsmsมาปลุกเพราะมองเห็นเราหลับในห้องประชุม เคยสังเกตว่าเราไม่ได้มาBC เคยเห็นเราตาแดงๆเวลาแอบร้องไห้...ฯลฯ วันนี้เขามองไม่เห็นเรา
...ก็เป็นไปได้ ที่เขาอาจจะไม่เห็นเราอยู่ในสายตาอีกแล้ว ไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องโทรมา หรือโทรกลับ ...ไม่ได้เป็นอะไรกัน น้ำมากหลายในสระกว้าง ไฉนเลยจะเห็นค่าของน้ำนิดเพียง 1 หยดน้อย

...อีกครั้งหนึ่งที่ต้องบอกตัวเองก่อนหลับตานอนว่า มันจบลงแล้ว..จริงๆ