เพิ่งนั่งดูหนังเรื่อง "แฟนฉัน"...
เรื่องราวในอดีตหลายต่อหลายเรื่องทยอยพาเหรดชวนให้ย้อนกลับไปนึกถึง ทั้งสุข ทั้งเศร้า บางเรื่องในตอนนั้นร้องไห้จะเป็นจะตาย ตอนนี้นั่งนึกเองยังอดขำไม่ได้ บางเรื่องกลัวขี้หดตดหาย มองย้อนไปกลายเป็นเรื่องขำขำ แม้แต่เรื่องที่ภูมิใจนักหนา มองตอนนี้ถึงรู้ว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ใครๆเขาก็ทำกันได้
ยิ่งโตขึ้น ก็ยิ่งมีสิ่งผิดพลาดมากขึ้น มีหลายสิ่งที่อยากกลับไปแก้ไข อยากกลับไปทำให้เสร็จ อยากกลับไปเริ่มต้นใหม่...
แต่เพราะว่าโตขึ้นนี่แหล่ะมั้ง ถึงยิ่งทำให้รู้ว่า เวลาไม่เคยไหลย้อนกลับ ไม่ว่าเราจะอยากย้อนกลับไปเพียงใด หรือแม้เพียงแต่หยุดไว้สักครู่ เวลา ก็ยังคงเส้นคงวาที่จะเดินหน้าต่อไปอย่างสม่ำเสมอ
ไม่ว่าเราจะรู้ตัวหรือไม่ จะตระหนักหรือเปล่า แต่ทุกสรรพสิ่งล้วนเปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา สัจธรรมสากลสำหรับมนุษย์ทุกคน ก็คือ เราทุกคนได้รับเวลามาเท่าๆกันในแต่ละวัน และ ทุกๆวันเราเลือกได้ว่าจะใช้เวลาอย่างไร
ขมขื่นเจ็บปวดจมอยู่กับอดีตที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้ หรือ ให้อภัยและสร้างสรรค์สิ่งดีงามให้กับตัวเอง ให้กับคนรอบตัวจากสิ่งที่เราเรียนรู้มา
ในเวลาที่ผมยังเด็ก ผมทำหลายสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยทั้งต่อตัวเองและคนอื่น จนถึงทุกวันนี้ ผมก็ยังไม่รู้ว่า มีกี่คนที่ยังคงขุ่นเคืองผมอยู่ หลายคนที่ผมอยากจะขอให้เขายกโทษให้ผม เราไม่ได้ติดต่อกันหลายปีแล้ว...
วันนี้ สิ่งที่ผมทำได้ คือ ให้อภัยตัวเอง และตั้งใจที่จะไม่ทำผิดอีก
อยากให้อีก 30 ปีข้างหน้า เมื่อมองย้อนกลับมา เต็มไปด้วยเรื่องราวของชีวิตที่ดีๆ.. ก็คงต้องเริ่มทำตั้งแต่วันนี้สินะ
No comments:
Post a Comment