สวัสดีพฤศจิกายน

พฤศจิกายน... เดือนที่11ในปฎิทิน
... เดือนสุดท้ายของปีนี้ สำหรับรายการสิ่งที่ผมจะทำในปี2007
... เดือนที่แม่ผมเกิด
... เดือนที่เพื่อนสนิทของผมเกิด


เมื่อกี้นั่งอ่านบล็อกของหมี่ imbamee.blogspot.com ชอบจัง เลยเกิดแรงบันดาลใจ หลับหูหลับตาไม่ฟังข้ออ้างเหตุผลต่างๆ งัยงัยวันนี้ต้องมีบล็อกของตัวเองให้ได้... สมใจอยากซะ

วันนี้ตอนนั่งกินข้าวกลางวันกับเพื่อนที่ทำงาน เขารู้สึกดีที่เราคอยอยู่ดูแลแม่ตอนไม่สบาย เขาว่าคนสมัยนี้ โดยเฉพาะผู้ชายแสดงออกความรักไม่ค่อยจะเป็น นั่นสิ แอบคิดในใจ ก็ลองได้รู้จักพระเจ้าสิ เราก็จะรู้จักความรักเองแหล่ะ...

แต่แว้ปหนึ่งในความคิด เป็นเพราะเดี๋ยวนี้ใครๆก็ต้องการความรักหรือเปล่านะ คนเราจึงตีคุณค่าและให้ความสำคัญกับความรักเป็นเรื่องสูงส่งที่ต้องเก็บไว้ให้เฉพาะคนสำคัญ หรือคนพิเศษเท่านั้น ความรักของเรามีจำกัดอย่างนั้นหรือ

ผมคิดว่า หากเราเรียนรู้ว่า ความรักเป็นสิ่งมีคุณค่า และเป็นสิ่งสามัญสำหรับมนุษย์ ความรักของเราจะไม่จำกัดเพียงแต่กับคนที่เราต้องการให้เขารู้ หรือรับความรักของเราไว้เท่านั้น ทุกคนสมควรได้รับความรักโดยเฉพาะในเวลาที่ดูเหมือนเขาไม่ควรได้รับ

ในบางครั้ง เราทุกคน ต่างก็มีบางเวลาที่ทำตัวไม่ดีเท่าที่ใจเรารู้ว่าอะไรเป็นสิ่งดีที่ควรทำ เป็นเวลาที่เราอาจรู้สึกด้อยค่าในตัวเอง และเราไม่น่ารักเอาเสียเลย แต่จริงมั้ย เราจะรู้สึกดีมากๆถ้าในเวลานั้นมีใครสักคนเดินมาแล้วกอดเราไว้ เดินมาบอกว่าเขารักเรา รักเพราะรัก ไม่ใช่เพราะเราทำอะไรให้เขา หรือเพราะเราน่ารัก...

ในมุมกลับกัน ในบางเวลา ลองมองคนข้างๆ เขาอาจจะกำลังต้องการใครสักคนเดินเข้าไปหาเขาก็ได้นะ

(นอนละ ตั้งใจว่าจะนอน2330นะเนี่ย เกินเวลาจนได้ เฮ้อ....)