โดยพื้นฐาน ตั้งแต่เด็ก ผมรู้สึกว่า ครอบครัวผมไม่อบอุ่นนัก ทำให้ผมคิดตั้งแต่นั้นมาว่า ถ้าวันหนึ่งจะแต่งงาน อยากจะแต่งงานกับคนที่รู้จักกัน รักกันจริงๆ (ตอนนั้น อายุ 5 ขวบ)
ต่อมา โตขึ้น ถึงรู้ว่าชีวิตครอบครัวมีอะไรมากกว่านั้นมาก และ รู้ว่า จริงๆพ่อแม่เราเขาก็ตั้งใจและพยายามทำดีที่สุดแล้ว เท่าที่เขาจะมีความรู้ความเข้าใจ แน่นอนที่สุด นั่นทำให้ผมรู้ว่า พ่อกับแม่รักกัน และรักผมมาก
ตั้งแต่เด็ก (5 ขวบ อยู่อนุบาล) ผมก็เริ่มคิดเรื่องแต่งงานแล้ว (เว่อร์มั้ย) ก็ตามประสาเด็กอ่ะนะ ตอนนั้นจีบ (แบบเด็กๆ) เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง จีบตั้งแต่อนุบาลยัน ป.6 มีวีรกรรมมากมายในการพิชิตใจสาวและครอบครัว ยังจำเหมือนเรื่องเพิ่งเกิดที่ถูกเด็กผู้หญิงตบหน้า จริงๆพ่อเขาก็ชอบที่ผมเรียนเก่ง แต่เขาบอกว่า บ้านเราจน (ยังกะละครเมืองไทย) ไม่เหมาะสมฐานะกับเขา เขาไม่ส่งเสริม และตอนนั้น ก็สอบติดที่สวนกุหลาบด้วย ก็เลยย้ายมาเรียนมัธยมที่กรุงเทพ ปิดฉาก ละครความรักวัยเด็ก
จริงๆหลังจากนั้น เราก็มีติดต่อกันบ้าง โดยเฉพาะช่วงที่เธอสอบติดที่เตรียม แล้วย้ายมาเรียนที่กรุงเทพ แต่พระเจ้ามีจริง เธอเปลี่ยนไป หรือ อาจจะเป็นเพราะผมเริ่มชินกับสาวๆเมืองกรุงแล้วก็ไม่รู้นะ ความรู้สึกคงเหมือนถ่านกรุ่นๆที่ถูกน้ำราดลงมา...
ช่วงที่เข้ามาเรียนกรุงเทพ ผมตื่นตาตื่นใจมาก กับหลายต่อหลายอย่าง โดยเฉพาะผู้หญิงที่นี่ น่ารักมากๆ ไม่เหมือนกับที่ตราดเลย โดยเฉพาะกับที่เรียนพิเศษ ผมชอบผู้หญิงที่นี่มาก น่ารักแล้วยังฉลาด (ถ้าไม่สนใจความรู้ คงไม่มาเรียนพิเศษหรอก) ส่วนใหญ่ผมก็ได้เบอร์โทรศัพท์สาวๆ จากที่เรียนพิเศษนี่แหล่ะ อีกที่หนึ่งก็ที่สอบเทียบ มองย้อนดูแล้วก็รู้สึกตัวเองไร้สาระมากเหมือนกันนะ เสียเวลาจริงๆเลย
การได้รู้จักคนเยอะทั้งชายทั้งหญิงและระบุเพศไม่ได้ การที่ปรับตัวเก่งเข้ากับเขาได้ทั่ว ทำให้ผมรู้จักตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ รู้จักรสนิยมของตัวเอง โดยเฉพาะ ลักษณะคนที่ผมชอบหรือไม่ชอบ จนช่วงเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัยครั้งที่สองของผม ตอนม.5 ณ โรงเรียนกวดวิชาภาษาอังกฤษดวงใจ ผมเจอผู้หญิงคนหนึ่ง
เพื่อนทุกคนพูดตรงกันว่า คนนี้ไม่สวยเลย ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง ผมก็ไม่ได้เริ่มชอบเขาจากความสวยนี่นา ถึงอย่างไรผมก็คิดว่าเขาหน้าตาดีนะ แค่สวยหลบใน (เหอ เหอ เหอ ...ผมชอบแบบนี้นี่นา) แต่ที่สำคัญคือชอบนิสัยเขามากกว่า หวาน ห้าว เฮ้ว มีมารยาท รู้จักกาลเทศะ และมั่นใจ เห็นเท่านี้ก็ได้ใจผมไปแล้ว
จากความทุ่มเทพยายามที่จะรู้จัก ทำให้ผมเรียนรู้จากเหตุการณ์นี้ว่า ความรัก มีอานุภาพยิ่งใหญ่นัก และสวรรค์จะเข้าข้างคนที่มีความมุ่งมั่น (ผมเพิ่งรู้ว่าเราสามารถหาข้อมูลพื้นฐานทุกอย่างได้ แม้แต่เลขรหัสไมโครฟิล์ม จากกรมการปกครอง ก.มหาดไทย) อนิจจา พระเจ้าทรงมีแผนการ เธอสอบติดอักษร จุฬา ผมสอบไม่ติด ทุกคนงงกันมาก เด็กอักษรคนนี้แหล่ะ ที่อีก 8 เดือนให้หลัง นับจากประกาศผลสอบ เธอเป็นเหตุให้ผมเดินจากสะพานพุทธจนไปถึงสี่พระยา
หลังจากนั้นไม่นาน ผมก็เริ่มรู้จักกับพระเจ้าเป็นการส่วนตัว เริ่มเปิดฉาก ชีวิตที่รู้จักกับรักแท้
No comments:
Post a Comment